پراکنده

شب بیداری‌ها همچنان ادامه داره. حالا آقای الف تنها کسیه که هرشب یادش هست که بیدارم. نیمه شب از راه میرسه، جیره آهنگ شبانه رو میگذاره پشت در و بدون هیچ کلا اضافه‌ای تو تاریکی شب محو می‌شه. از آقای الف خوشم میاد. از آدم‌هایی که بلدن در سکوت، همراه باشن خوشم میاد. از نزدیک بودن‌های دور خوشم میاد. حس اعتماد رو جایی در نقاط عمیقِ درونم بیدار میکنن.
هفته سختی بود. سخت گذشت و انگار که قراره هفته‌ی بعدی سخت‌تر از این حرفا هم باشه. بابا پنج شنبه اومد دنبالم. گفت میریم خونه، چند روز با گلدونا و نخ‌ها استراحت می‌کنی و بهتر می‌شی. توان بحث رو نداشتم. توان نه گفتن رو نداشتم. اومد و کیلومترها از شهری که دوستش دارم دورم کرد و من در سکوت به جاده خیره شدم که دور و دورترم میکرد. پرسید که چرا نمیرم خونه؟ گفتم اینجا راحت‌ترم. گفتم اینجا می‌تونم چشم‌هام رو ببندم و گم شم ولی توی خونه نمیتونم. گفتم این شهر و خیابوناش آغوش بازِ همیشه منن، برای هرحالی همیشه آغوششون باز بوده... چه شب‌های عزیز خیابون مطهری، چه بعد از ظهرهای غمگین خیابون بهار شیراز، چه گم شدن توی حجم آدم‌های میدون هفت تیر... این شهر آغوش باز داره برام و من نمیتونم چشمم رو ازش بگیرم. نمیتونم دور شم. منی که همیشه آرزوی هجرت داشتم، آرزوی رفتن و کوچ کردن و تنهایی توی شهری که ساحل داشته باشه، حالا و این روزا بیشتر از هرچیزی نسبت به این آرزو احساس ناتوانی میکنم. به شهر خیره میشم... به ساختموناش و در و دیوارش و حتی اون موش‌های چاق و چله‌ی جاخوش کرده توی جوب‌ها و بعد فکر میکنم که کجا برم؟ کجا برم که انقدر در و دیوارهاش بلد باشن انقدر خوب در آغوشم بگیرن؟

عین میگه دیگه نمیخواد ادامه بده. میگه باید به تصمیمش احترام بذاریم. من چشم‌هام رو می‌بندم و یاد زمستونِ دو سال پیش و پیاده روی‌های طولانی‌مون میفتم... یاد هم‌آوازی‌هامون و اشک از گوشه‌ی چشمم میچکه پایین. یک قطره اشک. اشک... گریه... می‌تونم گریه کنم. نه خیلی زیاد. فقط برای یک قطره. از قطره‌ی سُر خورده کنار چشمم عکس میگیرم تا بعدا نشون هدیه بدم و بگم "ببین... شد... گریه کردم! برای ماجرایی بی نهایت تلخ اما شد و گریه کردم". دستم میره که چتش رو باز کنم، عکس رو بفرستم و بی‌مهابا تعریف کنم که توی چه هزارتوی تلخی گرفتارم. چتش رو باز میکنم، نگاهم میفته به عکس پروفایلش و بعد یادم میاد که این روزها برای همه تلخن و باید تلخی رو برای خودم نگه دارم، مبادا کسی رو تلخ‌تر کنه. چت رو می‌بندم و عکس رو نگه میدارم تا یادم بمونه بلاخره کجا و برای چه چیز بی‌نهایت تلخی اشک ریختم و این طلسم طولانی رو شکستم.

 

بیشتر از این‌ها باید بنویسم... از دلتنگیم برای دخترا... از کتابی که این روزا مزه مزه میکنم... از چیزایی که میدوزم... بیشتر از این‌ها باید بنویسم اما این کمردرد و بداخلاقی پی ام اس، امونم رو بریده و اجازه نمیده این ذهن پراکنده رو یک جا جمع کنم.


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

حست چیه؟

یک. خوب نمیخوابم. شب ها کابوس میبینم. توی خواب دست و پا میزنم. میدانم خوابم. میدانم کابوس است. شروع میکنم خودم را زدن و بعد توی یکی از ضربه ها بیدار میشوم. مشوش و مضطرب. مثل آدمی که خبر بدی شنیده. نفس ها منقطع. درد عجیبی توی سینه و زیر دنده ها. وقت نشد کامل برای تراپیستم تعریفش کنم. سربسته گفتم و سربسته گفت "اضطراب جدایی". اضطراب جدایی؟ سه ماه است که جدا شدیم و حالا؟ حالا چه وقت اضطراب جدایی بود؟ بعد از سه ماه ندیدن و نشنیدن و با سطل آب گندهای زده شده را شستن حالا یادم افتاده که جدا شدیم و باید اضطراب بگیرم؟ شب ها بد میخوابم. روزها سردرد دارم. با لیوان قهوه و چشم های سرخِ ورم کرده، خودم را میکشم توی خانه. از پشت میز به آشپزخانه، از آشپزخانه به گلدان ها و دوباره پشت میز و انقدر این مسیر را تکرار میکنم تا دوباره پایم را بگذارم توی تخت و یکی از آن کابوس های جاندار نصیبم شود. به سین میگویم ببین ما چقدر بدبختیم! طرف ترکمان کرده، قبل از ترک کردن هم خوب گندهاش را زده طوری که هنوز ردش یک جاهایی مانده حالا هم برای آن همه تنش اضطراب جدایی میگیریم! دو. تراپیستم یک سوال ثابت دارد. در برا...
Read more
یک. زن برای تعطیلات دعوتمون کرد. پسرها رفته بودن سفر و بعد از مدت ها خودمون سه تا بودیم و مشروبی که دوست داریم و زندگی ای که سبک محبوب هر سه مون بود. مست کف خونه رها شده بودم و یادم افتاده بود به شش ماه پیش و طالقان رفتن پسر. یادم افتاده بود به «تو زیبایی» گفتن‌هاش و درانک تکست های اون سفر. به این که میگفت «دکلمه زیبا خسرو شکیبایی رو گوش بده» و به دوست داشتنم. یادم افتاد که شش ماه پیش آدمی بود که عمیقا دوستش داشتم و عمیقا با دوست داشتنم بد بازی کرد. یادم افتاد به آغوشش که چقدر خونه بود و چقدر برای من راحت. دلم میخواست توی اون اوج مستی براش بنویسم که هنوز گاهی توی ذهنم میاد و گاهی وقتی برای چند دقیقه فراموش میکنم که چطور آزارم داد، قلبم از یادآوری اون دوست داشتن گرم میشه.   دو. دخترها برای من به طرز عجیبی آرامشبخشن. هر روزی رو که با این دو تا بچه زیر یک سقف باشم، مهم نیست چه سقفی، آروم و راحتم. ما طوفان‌های زیادی رو پشت سر گذاشتیم و ازشون زنده بیرون اومدیم. کنارشون بودن انگار همین رو یاد من میندازه... که مهم نیست چه طوفانی، تو با این آدم‌ها از پس هرچیزی بر میای. خوشبختم برای بود...
Read more

چنان نماند و چنین نیز نخواهد ماند

  بیست دقیقه برای نوشتن به خودم فرصت داده‌ام. حالا ساعت ده و چهل دقیقه ست و من بیست دقیقه فرصت دارم که قبل از شروع کار، سیگاری بکشم یا کمی بنویسم. بین نوشتن و سیگار، امروز نوشتن رو انتخاب کردم.   1-بخیه‌ها رو کشیدم. دیشب بعد از دو سال بدون درد خوابیدم. لذت‌بخش بود. باورم نمی‌شد که دردی رو دو سال تمام با خودم همراه کرده بودم و به قدری باهاش زندگی کرده بودم که بخشی از من شده بود. دیشب به بدنم فکر می‌کردم و جای خالی درد عجیب و شگفت انگیز بود. 2-کمتر از هفت روز دیگه کار رو شروع می‌کنم. کمی ترسیدم و کمی گیجم. از حافظ پرسیدم که اگر همه چیز خوب پیش نرفت چی؟ و حافظ بهم جواب داد «رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند». از آقای میمِ بزرگ می‌ترسم. آدم عجیبیه. جدی و کاربلد. از کسایی که زیاد می‌دونن، می‌ترسم. از ندونستن مقابلشون می‌ترسم. از آقای میم بزرگ می‌ترسم و توی این مدت هربار که مک مورفی گفته که میم بزرگ توی واحد اون هاست خوشحالم کرده. از این که میم بزرگ بیشتر وقت کاریش رو توی واحد بالایی می‌گذرونه و قرار نیست زیاد با هم چشم توی چشم بشیم، خوشحال می‌شم. بعد از یک سال و نیم کار فریلنس...
Read more