یک. پسر در مورد دم دستی‌ترین مسئله ممکن چیزی رو پنهان کرد و پنهان کردنش منجر شد به این که من چند ساعت رو به حمله عصبی و اضطراب بگذرونم. قرص‌ها رو جا گذاشته بودم و سعی می‌کردم جوری تنگی نفس و حمله رو پشت سر بگذارم که دخترها بیدار نشن. یه شب سخت رو گذروندم که حقم نبود و در نهایت هم واقعیتِ پنهان شده رو دختر، وقتی که از دویدن صبحگاهی برگشت، بهم گفت. رنجیدم. احساس کردم در حقم بدی شده و تحت شرایطی قرار گرفتم که حقم نبوده. رنجیدم، چت پسر رو باز کردم که بنویسم رنجیدم بعد فکر کردم که اصلا چه مهم؟ وقتی انقدر این ارتباط براش امن نیست که به پنهان کردن چیزی میرسه، دیگه رنجیدن و ناراحتی من، چه مهم؟ چت رو بستم و پسر رو میوت کردم. بعد یادم اومد که توی این یک ماه، همیشه من شروع کننده بودم. همیشه من نگران بودم. همیشه من دست‌هام باز بوده و اگر هم جای دیگه‌ای، دستی از سمت پسر باز شده، به تعارف بوده. چَت رو آرشیو کردم. از میانگی متنفرم. از متوسط بودن بیزارم. به این یک ماه نگاه کردم و به رابطه‌ای که نه انقدر نزدیکه که نقطه‌ی امن و اتکا باشه، نه انقدر دور که یک آشنا در مهمونی. از میانه بودن بیزارم و چه اهمیتی داره که این میانه بودن کجا باشه؟ حتی وسط یک ارتباط انسانی! من از میانه بودن بیزارم و با همه‌ی آنچه که گذشته بود، فکر کردم که دیگه وقتشه دکمه‌ی آرشیوِ چت رو بزنم. وقتی تلاش برای نقطه‌ی امن و اتکا بودن بی‌پاسخه، من ترجیح میدم یه آشنا وسط مهمونی باشم تا این که در میانه بایستم.

دو. با مک مورفی دراز کشیده بودیم رو چمن‌های پارک لاله. این کاریه که جدیدا انجامش میدیم. تباه‌ترین فعالیتی که تو کل روز داریم. تا لاله میریم بعد تو خلوت‌ترین چمن کاری، ولو میشیم روی چمن‌ها و به آسمون نگاه می‌کنیم. امروز باهم حرف زدیم. در مورد تباه بودن این زندگی. در مورد خالی از هیجان و اهمیت بودن همه چیز. پرسید که جلسات تراپی رو ادامه میدم یا نه. گفتم که ادامه نمیدم. گفتم که دیگه حوصله و توانی برای این که بخوام در مورد مغزم با کسی حرف بزنم، ندارم. بهش گفتم که دیشب یه ویدیو از طعم گیلاس رو دیدم؛ یه بخشی که شخصیتِ تاثیرگذارِ قصه داشت در مورد طعم توت و عوض شدن مسیر زندگیش با یک توت حرف میزد. به مک مورفی گفتم که یه زمانی چقدر این فیلم رو دوست داشتم و حالا به نظرم مسخره‌ترین محتوای ممکنه! هرچیزی و هرکاری که بخواد ذره‌ای به جهان معنی و اهمیت میده، مسخره ست!

سه. هنوز در مورد این که چطور و کجا اتفاق بیفته شک دارم.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

حست چیه؟

یک. خوب نمیخوابم. شب ها کابوس میبینم. توی خواب دست و پا میزنم. میدانم خوابم. میدانم کابوس است. شروع میکنم خودم را زدن و بعد توی یکی از ضربه ها بیدار میشوم. مشوش و مضطرب. مثل آدمی که خبر بدی شنیده. نفس ها منقطع. درد عجیبی توی سینه و زیر دنده ها. وقت نشد کامل برای تراپیستم تعریفش کنم. سربسته گفتم و سربسته گفت "اضطراب جدایی". اضطراب جدایی؟ سه ماه است که جدا شدیم و حالا؟ حالا چه وقت اضطراب جدایی بود؟ بعد از سه ماه ندیدن و نشنیدن و با سطل آب گندهای زده شده را شستن حالا یادم افتاده که جدا شدیم و باید اضطراب بگیرم؟ شب ها بد میخوابم. روزها سردرد دارم. با لیوان قهوه و چشم های سرخِ ورم کرده، خودم را میکشم توی خانه. از پشت میز به آشپزخانه، از آشپزخانه به گلدان ها و دوباره پشت میز و انقدر این مسیر را تکرار میکنم تا دوباره پایم را بگذارم توی تخت و یکی از آن کابوس های جاندار نصیبم شود. به سین میگویم ببین ما چقدر بدبختیم! طرف ترکمان کرده، قبل از ترک کردن هم خوب گندهاش را زده طوری که هنوز ردش یک جاهایی مانده حالا هم برای آن همه تنش اضطراب جدایی میگیریم! دو. تراپیستم یک سوال ثابت دارد. در برا...
Read more
یک. زن برای تعطیلات دعوتمون کرد. پسرها رفته بودن سفر و بعد از مدت ها خودمون سه تا بودیم و مشروبی که دوست داریم و زندگی ای که سبک محبوب هر سه مون بود. مست کف خونه رها شده بودم و یادم افتاده بود به شش ماه پیش و طالقان رفتن پسر. یادم افتاده بود به «تو زیبایی» گفتن‌هاش و درانک تکست های اون سفر. به این که میگفت «دکلمه زیبا خسرو شکیبایی رو گوش بده» و به دوست داشتنم. یادم افتاد که شش ماه پیش آدمی بود که عمیقا دوستش داشتم و عمیقا با دوست داشتنم بد بازی کرد. یادم افتاد به آغوشش که چقدر خونه بود و چقدر برای من راحت. دلم میخواست توی اون اوج مستی براش بنویسم که هنوز گاهی توی ذهنم میاد و گاهی وقتی برای چند دقیقه فراموش میکنم که چطور آزارم داد، قلبم از یادآوری اون دوست داشتن گرم میشه.   دو. دخترها برای من به طرز عجیبی آرامشبخشن. هر روزی رو که با این دو تا بچه زیر یک سقف باشم، مهم نیست چه سقفی، آروم و راحتم. ما طوفان‌های زیادی رو پشت سر گذاشتیم و ازشون زنده بیرون اومدیم. کنارشون بودن انگار همین رو یاد من میندازه... که مهم نیست چه طوفانی، تو با این آدم‌ها از پس هرچیزی بر میای. خوشبختم برای بود...
Read more

چنان نماند و چنین نیز نخواهد ماند

  بیست دقیقه برای نوشتن به خودم فرصت داده‌ام. حالا ساعت ده و چهل دقیقه ست و من بیست دقیقه فرصت دارم که قبل از شروع کار، سیگاری بکشم یا کمی بنویسم. بین نوشتن و سیگار، امروز نوشتن رو انتخاب کردم.   1-بخیه‌ها رو کشیدم. دیشب بعد از دو سال بدون درد خوابیدم. لذت‌بخش بود. باورم نمی‌شد که دردی رو دو سال تمام با خودم همراه کرده بودم و به قدری باهاش زندگی کرده بودم که بخشی از من شده بود. دیشب به بدنم فکر می‌کردم و جای خالی درد عجیب و شگفت انگیز بود. 2-کمتر از هفت روز دیگه کار رو شروع می‌کنم. کمی ترسیدم و کمی گیجم. از حافظ پرسیدم که اگر همه چیز خوب پیش نرفت چی؟ و حافظ بهم جواب داد «رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند». از آقای میمِ بزرگ می‌ترسم. آدم عجیبیه. جدی و کاربلد. از کسایی که زیاد می‌دونن، می‌ترسم. از ندونستن مقابلشون می‌ترسم. از آقای میم بزرگ می‌ترسم و توی این مدت هربار که مک مورفی گفته که میم بزرگ توی واحد اون هاست خوشحالم کرده. از این که میم بزرگ بیشتر وقت کاریش رو توی واحد بالایی می‌گذرونه و قرار نیست زیاد با هم چشم توی چشم بشیم، خوشحال می‌شم. بعد از یک سال و نیم کار فریلنس...
Read more