یک. صبح از در اومدم تو و با خودم فکر کردم که چقدر این میز رو و کاری که پشتش انجام میدم رو دوست دارم. فکر کردم که چقدر ارزشمنده که زمان پیرامون کاری سپری می‌شه که دوستش دارم و چقدر نوشتن، خود نفس نوشتن، برای من عزیزه. تمام این شکرگزاری فقط چهار ساعت طول کشید. رئیس من رو توی اتاقش خواست و گفت که می‌خواد فعلا برای بخش دیگه‌ای کار کنم. مهلت دو ماهه داد برای یاد گرفتن کار جدید و خواست که ظرف دو ماه صفر تا صد کار جدید رو یاد بگیرم. شبیه بچه‌ای که برای دلجوییِ جای آمپولش، بهش یه آبنبات ریزِ بی‌مزه میدن، بهم گفت که می‌تونم همچنان پنج ساعت از نُه ساعت روز رو برای نوشتن داشته باشم. آبنباتش خوشحالم نکرد. سمت کوچک و کودک مغزم دلش میخواست توی اتاق پاش رو زمین بکوبه و جیغ بکشه، بخش بالغ مغز ولی جلوش رو گرفت و گفت الان زمانش نیست. تصمیم شد بر صبوری تا چهارشنبه و بعد درخواست یک جلسه و صحبت رسمی. دلم می‌خواد بهشون بگم که هرچیزی رو که باید، یاد میگیرم اما کاری که دوست ندارم رو انجام نمیدم. اشتباهی که چهار سال پیش درگیرش شدم رو انجام نمی‌دم و خودم رو با چیزی که مهارتم نیست، علاقم نیست درگیر نمی‌کنم.

دو. تمام سه روز سفر رو با خودم فکر کردم که من باید هرچه زودتر از این شهر خارج بشم. بلایی که تهران داره سر من میاره غیرقابل باوره. آروم‌ترین سه روز زندگیم رو خارج از این شهر تجربه کردم. خوب خوابیدم و هیچ نیازی به سیگار کشیدن نداشتم. سکوت و کُندی به زندگیم سرازیر شد و روحم رو می‌دیدم که خوشحال‌تر از همیشه ست. روحم رو می‌دیدم که آرومه و شبیه یه اسب وحشی رهاست. اونجا، کنار ساحل و با بوی دریا انگار همه چیز در نهایت کمال خودش بود. هربار مصمم‌تر می‌شم برای رفتن از اینجا و این بار شاید مصمم‌تر از همیشه.

سه. دوره‌هایی که حسام گفته بود رو ثبت نام کردم. توی ۳۰۰ کلمه براشون نوشتم که به این دوره برای تغییر زندگی حرفه ایم نیاز دارم و در عین حال نمیتونم هزینه ش رو هم بپردازم. قرار شد سوم اکتبر بهم خبر بدن که میتونن بهم فاند بدن یا نه. اگر برای فاند قبولم کنن وارد یه مرحله پر چالش جدید میشم و اگر هم قبولم نکنن باید بگردم دنبال موقعیت‌های بعدی. 

چهار. به خودم یک سال زمان دادم برای تصمیم گیری. یک سال برای پیدا کردن مسیر و طی کردنش. این بار با خودم جدی‌تر از همیشه‌م. جدی‌تر و سخت‌گیرتر. زمان برای آزمون و خطای من متوقف نمی‌شه. باید زودتر مسیر رو پیدا کنم. همه‌ی آنچه که برای گذشتن و رفتن بهش نیاز دارم اتفاق افتاده. مقصد ولی هنوز مشخص نیست. این بار خبری از قدم های کوچیک نیست. تا الان آسه آسه رفتم. از حالا میخوام جهش‌های بلند رو امتحان کنم.

پنج. کاش زودتر تکلیف همه چیز مشخص بشه. کاش زودتر به یک ثبات حداقلی توی این زندگی برسم. این زندگی کولی وار یک جایی باید کم کم به ثبات برسه.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

حست چیه؟

یک. خوب نمیخوابم. شب ها کابوس میبینم. توی خواب دست و پا میزنم. میدانم خوابم. میدانم کابوس است. شروع میکنم خودم را زدن و بعد توی یکی از ضربه ها بیدار میشوم. مشوش و مضطرب. مثل آدمی که خبر بدی شنیده. نفس ها منقطع. درد عجیبی توی سینه و زیر دنده ها. وقت نشد کامل برای تراپیستم تعریفش کنم. سربسته گفتم و سربسته گفت "اضطراب جدایی". اضطراب جدایی؟ سه ماه است که جدا شدیم و حالا؟ حالا چه وقت اضطراب جدایی بود؟ بعد از سه ماه ندیدن و نشنیدن و با سطل آب گندهای زده شده را شستن حالا یادم افتاده که جدا شدیم و باید اضطراب بگیرم؟ شب ها بد میخوابم. روزها سردرد دارم. با لیوان قهوه و چشم های سرخِ ورم کرده، خودم را میکشم توی خانه. از پشت میز به آشپزخانه، از آشپزخانه به گلدان ها و دوباره پشت میز و انقدر این مسیر را تکرار میکنم تا دوباره پایم را بگذارم توی تخت و یکی از آن کابوس های جاندار نصیبم شود. به سین میگویم ببین ما چقدر بدبختیم! طرف ترکمان کرده، قبل از ترک کردن هم خوب گندهاش را زده طوری که هنوز ردش یک جاهایی مانده حالا هم برای آن همه تنش اضطراب جدایی میگیریم! دو. تراپیستم یک سوال ثابت دارد. در برا...
Read more
یک. زن برای تعطیلات دعوتمون کرد. پسرها رفته بودن سفر و بعد از مدت ها خودمون سه تا بودیم و مشروبی که دوست داریم و زندگی ای که سبک محبوب هر سه مون بود. مست کف خونه رها شده بودم و یادم افتاده بود به شش ماه پیش و طالقان رفتن پسر. یادم افتاده بود به «تو زیبایی» گفتن‌هاش و درانک تکست های اون سفر. به این که میگفت «دکلمه زیبا خسرو شکیبایی رو گوش بده» و به دوست داشتنم. یادم افتاد که شش ماه پیش آدمی بود که عمیقا دوستش داشتم و عمیقا با دوست داشتنم بد بازی کرد. یادم افتاد به آغوشش که چقدر خونه بود و چقدر برای من راحت. دلم میخواست توی اون اوج مستی براش بنویسم که هنوز گاهی توی ذهنم میاد و گاهی وقتی برای چند دقیقه فراموش میکنم که چطور آزارم داد، قلبم از یادآوری اون دوست داشتن گرم میشه.   دو. دخترها برای من به طرز عجیبی آرامشبخشن. هر روزی رو که با این دو تا بچه زیر یک سقف باشم، مهم نیست چه سقفی، آروم و راحتم. ما طوفان‌های زیادی رو پشت سر گذاشتیم و ازشون زنده بیرون اومدیم. کنارشون بودن انگار همین رو یاد من میندازه... که مهم نیست چه طوفانی، تو با این آدم‌ها از پس هرچیزی بر میای. خوشبختم برای بود...
Read more

چنان نماند و چنین نیز نخواهد ماند

  بیست دقیقه برای نوشتن به خودم فرصت داده‌ام. حالا ساعت ده و چهل دقیقه ست و من بیست دقیقه فرصت دارم که قبل از شروع کار، سیگاری بکشم یا کمی بنویسم. بین نوشتن و سیگار، امروز نوشتن رو انتخاب کردم.   1-بخیه‌ها رو کشیدم. دیشب بعد از دو سال بدون درد خوابیدم. لذت‌بخش بود. باورم نمی‌شد که دردی رو دو سال تمام با خودم همراه کرده بودم و به قدری باهاش زندگی کرده بودم که بخشی از من شده بود. دیشب به بدنم فکر می‌کردم و جای خالی درد عجیب و شگفت انگیز بود. 2-کمتر از هفت روز دیگه کار رو شروع می‌کنم. کمی ترسیدم و کمی گیجم. از حافظ پرسیدم که اگر همه چیز خوب پیش نرفت چی؟ و حافظ بهم جواب داد «رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند». از آقای میمِ بزرگ می‌ترسم. آدم عجیبیه. جدی و کاربلد. از کسایی که زیاد می‌دونن، می‌ترسم. از ندونستن مقابلشون می‌ترسم. از آقای میم بزرگ می‌ترسم و توی این مدت هربار که مک مورفی گفته که میم بزرگ توی واحد اون هاست خوشحالم کرده. از این که میم بزرگ بیشتر وقت کاریش رو توی واحد بالایی می‌گذرونه و قرار نیست زیاد با هم چشم توی چشم بشیم، خوشحال می‌شم. بعد از یک سال و نیم کار فریلنس...
Read more