یه بخشی هست که به طرز ابلهانه‌ای توش خوب نیستم. مدام دست و پا میزنم و باز بد و کار خراب کن پیش میرم. نقطه ضعفمه و ماهی چند بار میاد جلوی چشم‌هام. آقای جیم به نظرش کار درسته و من توش ضعیف نیستم ولی وقتی همون کار میره زیر دست آقای میم اوضاع متفاوت می‌شه. آقای میم لیستی از ایرادات رو پشت هم ردیف میکنه و آخر سر با اخم میگه «امضا نداره! شخصی سازی نشده!». من بغض می‌‌کنم. من در مواجهه با چیزهایی که دوستشون دارم اما خوب انجامشون نمیدم، بغض میکنم. شبیه وقتی که غذام بد میشه. پروژه دیروز، آخر وقت رفت زیر دست آقای میم. آقای میم با بدخلقی و دعوا از اتاق اومد بیرون و شروع کرد به ارائه لیست اشتباهات پروژه. با صدای بلند و خطاب به رئیس بخش گفت «کی اینو نوشته؟». رئیس اشاره کرد به من و سالن سکوت شد. آقای میم اومد نزدیک میز و من لحظه به لحظه به زیر گریه زدن نزدیک تر میشدم. ایستاد و آروم گفت «عزیزم، به نظرم بهتره این تغییرات رو روی پروژه بدی تا کامل‌تر و بهتر باشه» گفتم «چشم» و می‌تونستم زار زار اشک بریزم. آقای میم خیره شد توی چشم‌هام و بعد شروع کرد به حرف زدن، شوخی کردن و تعریف کردن خاطرات دوران کارآموزیش. وسط سالن ایستاد و برای بیست دقیقه بی‌وقفه خاطره تعریف کرد. خندیدم. تکیه‌ش رو داد به میز و آروم پرسید «الان بهتری؟» بهتر بودم. سرم رو تکون دادم. گفت «اگه خوب نیستی میتونم باز هم ادامه بدم». خوب بودم. خندیدم. آقای میم برگشت توی اتاقش. من موندم و پروژه‌ای که باید اصلاح می‌شد. وقت رفتن آقای میم اومد دم در. گفت «اگر سخت می‌گیرم به این خاطره که در تو چیزی می‌بینم که مطمئنم ارزش جنگیدن داره. سخت می‌گیرم چون می‌خوام ده سال دیگه سرم رو بگیرم بالا و با افتخار بگم من کار رو یادت دادم»
توی مسیر برگشت، زیر هوای ابری تهران، سیگار می‌کشیدم و توی مغزم پروژه رو بالا و پایین می‌کردم. تیتر و لید رو تغییر می‌دادم و با تموم خستگی‌ای که ادامه داشت فکر می‌کردم که چقدر آدم‌ها همیشه در زندگیم خوب بودن. حتی در اوج بد بودن هم آدم‌هایی نصیبم شدن که لطافت و مهر توی رفتارشون بود.


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

حست چیه؟

یک. خوب نمیخوابم. شب ها کابوس میبینم. توی خواب دست و پا میزنم. میدانم خوابم. میدانم کابوس است. شروع میکنم خودم را زدن و بعد توی یکی از ضربه ها بیدار میشوم. مشوش و مضطرب. مثل آدمی که خبر بدی شنیده. نفس ها منقطع. درد عجیبی توی سینه و زیر دنده ها. وقت نشد کامل برای تراپیستم تعریفش کنم. سربسته گفتم و سربسته گفت "اضطراب جدایی". اضطراب جدایی؟ سه ماه است که جدا شدیم و حالا؟ حالا چه وقت اضطراب جدایی بود؟ بعد از سه ماه ندیدن و نشنیدن و با سطل آب گندهای زده شده را شستن حالا یادم افتاده که جدا شدیم و باید اضطراب بگیرم؟ شب ها بد میخوابم. روزها سردرد دارم. با لیوان قهوه و چشم های سرخِ ورم کرده، خودم را میکشم توی خانه. از پشت میز به آشپزخانه، از آشپزخانه به گلدان ها و دوباره پشت میز و انقدر این مسیر را تکرار میکنم تا دوباره پایم را بگذارم توی تخت و یکی از آن کابوس های جاندار نصیبم شود. به سین میگویم ببین ما چقدر بدبختیم! طرف ترکمان کرده، قبل از ترک کردن هم خوب گندهاش را زده طوری که هنوز ردش یک جاهایی مانده حالا هم برای آن همه تنش اضطراب جدایی میگیریم! دو. تراپیستم یک سوال ثابت دارد. در برا...
Read more
یک. زن برای تعطیلات دعوتمون کرد. پسرها رفته بودن سفر و بعد از مدت ها خودمون سه تا بودیم و مشروبی که دوست داریم و زندگی ای که سبک محبوب هر سه مون بود. مست کف خونه رها شده بودم و یادم افتاده بود به شش ماه پیش و طالقان رفتن پسر. یادم افتاده بود به «تو زیبایی» گفتن‌هاش و درانک تکست های اون سفر. به این که میگفت «دکلمه زیبا خسرو شکیبایی رو گوش بده» و به دوست داشتنم. یادم افتاد که شش ماه پیش آدمی بود که عمیقا دوستش داشتم و عمیقا با دوست داشتنم بد بازی کرد. یادم افتاد به آغوشش که چقدر خونه بود و چقدر برای من راحت. دلم میخواست توی اون اوج مستی براش بنویسم که هنوز گاهی توی ذهنم میاد و گاهی وقتی برای چند دقیقه فراموش میکنم که چطور آزارم داد، قلبم از یادآوری اون دوست داشتن گرم میشه.   دو. دخترها برای من به طرز عجیبی آرامشبخشن. هر روزی رو که با این دو تا بچه زیر یک سقف باشم، مهم نیست چه سقفی، آروم و راحتم. ما طوفان‌های زیادی رو پشت سر گذاشتیم و ازشون زنده بیرون اومدیم. کنارشون بودن انگار همین رو یاد من میندازه... که مهم نیست چه طوفانی، تو با این آدم‌ها از پس هرچیزی بر میای. خوشبختم برای بود...
Read more

چنان نماند و چنین نیز نخواهد ماند

  بیست دقیقه برای نوشتن به خودم فرصت داده‌ام. حالا ساعت ده و چهل دقیقه ست و من بیست دقیقه فرصت دارم که قبل از شروع کار، سیگاری بکشم یا کمی بنویسم. بین نوشتن و سیگار، امروز نوشتن رو انتخاب کردم.   1-بخیه‌ها رو کشیدم. دیشب بعد از دو سال بدون درد خوابیدم. لذت‌بخش بود. باورم نمی‌شد که دردی رو دو سال تمام با خودم همراه کرده بودم و به قدری باهاش زندگی کرده بودم که بخشی از من شده بود. دیشب به بدنم فکر می‌کردم و جای خالی درد عجیب و شگفت انگیز بود. 2-کمتر از هفت روز دیگه کار رو شروع می‌کنم. کمی ترسیدم و کمی گیجم. از حافظ پرسیدم که اگر همه چیز خوب پیش نرفت چی؟ و حافظ بهم جواب داد «رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند». از آقای میمِ بزرگ می‌ترسم. آدم عجیبیه. جدی و کاربلد. از کسایی که زیاد می‌دونن، می‌ترسم. از ندونستن مقابلشون می‌ترسم. از آقای میم بزرگ می‌ترسم و توی این مدت هربار که مک مورفی گفته که میم بزرگ توی واحد اون هاست خوشحالم کرده. از این که میم بزرگ بیشتر وقت کاریش رو توی واحد بالایی می‌گذرونه و قرار نیست زیاد با هم چشم توی چشم بشیم، خوشحال می‌شم. بعد از یک سال و نیم کار فریلنس...
Read more